Wielki Sfinks to jedna z najważniejszych rzeźb na świecie. Prezentując leżące ciało lwa i ludzką głowę, ma prawie 66 stóp wysokości. Długość tego wspaniałego posągu wynosi około 240 stóp. Królewskie nakrycie głowy zdobi ludzką głowę Sfinksa.
Ten gigantyczny posąg stoi w świątyni w Dolinie należącej do faraona Chefrena. Co więcej, twarz przypomina faraona Chefrena. Stąd historycy datują Wielkiego Sfinksa na IV dynastię. Dlatego własność Sfinksa skłania się ku Khafre.
Jednak niektórzy uczeni uważają, że starszy brat Chafre, Redjedef, zbudował pomnik. Być może Redjedef zbudował Sfinksa na cześć ich ojca, Chufu. Co więcej, ludzie debatują, że Wielki Sfinks bardziej przypomina króla Chufu niż Chefrena.
Lokalizacja Wielkiego Sfinksa
Wielki Sfinks stoi w kompleksie piramid w Gizie na zachodnim brzegu Nilu w Gizie w Egipcie. Sfinks stoi bezpośrednio z zachodu na wschód i stoi na płaskowyżu Giza. Ten wspaniały pomnik pozostaje jedną z najstarszych znanych monumentalnych budowli starożytnego Egiptu. Dodatkowo jest to jedna z najbardziej rozpoznawalnych budowli, jakie można zobaczyć na Nekropolii w Gizie.
Czym jest Sfinks?
Sfinks to mityczna istota o twarzy człowieka i ciele lwa. Dlatego jest to ważny element mitologiczny w mitologii egipskiej, azjatyckiej i greckiej.
Starożytni Egipcjanie wierzyli, że Sfinks jest duchowym opiekunem. Często stworzenie przedstawia mężczyznę z nakryciem głowy faraona.
Historia
Sfinks to monolityczny posąg wyrzeźbiony w skale płaskowyżu. Około 2500 pne król faraon zbudował także drugą piramidę w Gizie. Ponadto świątynię przed posągiem stanowią kamienie wycięte wokół jej ciała.
W XVIII dynastii starożytni Egipcjanie nazywali Sfinksa „Horusem Horyzontu”, także „Horusem Nekropolii”. Ta nazwa odnosi się do potężnego boga słońca, który stoi nad horyzontem.
Historycy powiązali podaną teorię dotyczącą organizacji Sfinksa i piramid. Zakładali, że Wielki Sfinks może mieć boski cel. Struktury te kierują moc słońca, aby wskrzesić duszę faraona Chefrena.
Budowa Sfinksa
Według szczegółowych szacunków budowa pomnika zajęłaby około trzech lat. Każdego roku mogło pracować około 100 pracowników. Do wykończenia posągu używali kamiennych młotów i miedzianych dłut.
Ten pomnik nie składał się kawałek po kawałku. Zasadniczo Wielki Sfinks z Gizy pochodzi z masy wapienia. Ten wapień został odsłonięty, gdy robotnicy wykopali kamieniołom wokół płaskowyżu Gizy.
Według dowodów, być może ten posąg miał być początkowo większy. Jednak robotnicy w pośpiechu opuścili zakład. Archeolodzy znaleźli duże kamienne bloki pozostawione bez obróbki. Porzucone zestawy narzędzi znalezione w pobliżu witryny sugerują to samo.
Historycy dokonali dedukcji zgodnej z graffiti znalezionym na ścianach Sfinksa. Archeolog Lehner doszedł do wniosku, że władca Egiptu nie używał niewolników jako siły roboczej.
Budowa Świątyni Mumifikacji
W latach 80. historycy odkryli konkretne dowody dotyczące wapienia. Bloki tworzące świątynię sfinksa pochodziły z rowu otaczającego sam posąg.
W związku z tym zasugerowali, aby robotnicy odciągnęli bloki kamieniołomów od Sfinksa. Następnie budowniczowie zbudowali Świątynię Mumifikacji, używając kilku lig, takich jak ta, której użyto do budowy posągu.
Mitologia związana z Wielkim Sfinksem
Mniej więcej w pierwszym okresie pośrednim Nekropolia została opuszczona. Następnie dryfujący piasek zakopał tę kolosalną postać po ramiona.
Pierwsza próba wykopalisk datowana jest na 1400 rpne. Stela snów znaleziona pomiędzy potężnymi łapami Sfinksa ilustruje tę próbę. Stela opowiada, jak książę Tutmozis, syn Amenhotepa II, zasnął w pobliżu tej wielkiej straży.
We śnie posąg narzekał na swój nieład. Dlatego Sfinks zawarł umowę z młodą ceną. Gdyby książę przywrócił Sfinksa, pomogłoby mu to zostać faraonem.
W związku z tym młody książę zebrał zespół i zdołał wykopać przednie łapy Sfinksa. Między nimi wznosi się kapliczka, w której znajduje się stela snów.
To, czy sen się spełnił, jest dyskusyjne. Jednak książę został faraonem Totmesem IV. W związku z tym wprowadził także do swojego ludu kulturę kultu Sfinksa.
Nowoczesne wykopaliska
Włoski Giovanni Battista nadzorował pierwsze współczesne wykopaliska archeologiczne. Doprowadziło to do ostatecznego odkrycia klatki piersiowej Sfinksa. Na początku 1887 roku całkowicie odkopał posąg. Odkryli loty schodów. Dlatego historycy w końcu obliczyli dokładne wymiary posągu.
Od najniższego stopnia wysokość wynosiła około stu stóp. Co więcej, odległość między łapami wynosiła trzydzieści pięć stóp.
Wykopaliska w XIX wieku ujawniły fragmenty rzeźbionych kamiennych brod. Dodatkowo na twarzy nadal widoczne są pozostałości czerwonego pigmentu. Dlatego naukowcy doszli do wniosku, że wcześniej całe oblicze Sfinksa miało czerwoną farbę.
Mark Lehner znalazł również na posągu ślady niebieskiej i żółtej farby. Dlatego zasugerował, że starożytni Egipcjanie namalowali go całkowicie w przeszłości.
Ostatnie uzupełnienia
W roku 1931 rząd egipski naprawił głowę posągu. I w 1926 r. na skutek erozji odpadła część nakrycia głowy. W związku z tym stworzył również głębokie nacięcie w szyi Sfinksa. Dodali betonowy kołnierz między czapką a szyją.
W latach 80. i 90. archeolodzy przeprowadzili kilka renowacji kamiennej podstawy i korpusu skalnego. Spowodowało to jednak zmianę profilu. Co więcej, później przeprowadzono kilka remontów.
Tajemnica nosa
Nos Sfinksa wykazuje stałe uszkodzenia w okolicy mostka i nozdrzy. Wygląda na to, że z mostka i pod nozdrzem wykuto długie pręty lub dłuta. Co więcej, zadarty nos był skierowany na południe. Stąd wynikający do tej pory metr szerokości nosa.
Archeolog Mark Lehner przeprowadził badanie i doszedł do wniosku, że nos został celowo złamany. Zrobił to badanie w okresie III i X wieku naszej ery.
Według wielu opowieści armia Napoleona Bonaparte używała kul armatnich do zniszczenia nosa. Jednak ilustracje pokazują sfinksa bez nosa przed Napoleonem. Inna teoria mówi, że Muhammad Sa’im al-Dahr okaleczył posąg. Nastąpiło to w XIV wieku, aby zaprotestować przeciwko bałwochwalstwu.
Wniosek
Archeolodzy opisują ten wspaniały pomnik jako kosmiczną maszynę. I to zbudowali faraonowie, aby wykorzystać moc słońca i innych bogów. Jest to rodzaj mocy, którą posiada tajemniczy i wspaniały Sfinks. Przez wieki na tę wielką straż na nekropolii w Gizie nawiedzały liczne burze. Jednak wielkość pomnika pozostaje nienaruszona. Wielki Sfinks nadal jest zagadką ze skarbców historii starożytnego Egiptu.
